Twórcy, krytycy i badacze gier wideo zakochali się jakiś czas temu w pojęciu narracji. Wciąż słyszymy o tym, że gry są wspaniałym narzędziem do opowiadania historii, że wypracowują w tej kwestii zupełnie nowe metody, że zdolność do inteligentnego wykorzystywania konstrukcji narracyjnych jest świadectwem ich dojrzałości. Zwykle zestawia się je wtedy z filmem – starszym bratem, wobec którego gry mają kompleks niższości już od kilku dekad.

Coraz częściej zdarzają się jednak gry, które ostentacyjnie rezygnują z jakiejkolwiek warstwy narracyjnej, skupiając się, tak jak np. eksperymentalny „symulator chodzenia” Ossian’s Birthplace, wyłącznie na eksploracji. Do pewnego momentu takie zabiegi były domeną niszowych eksperymentów artystycznych, ale kiedy przyjrzeć się radykalnie otwartej strukturze The Legend of Zelda: Breath of the Wild, okazuje się, że największy hit zeszłego roku bywa w głębi duszy właśnie taką antynarracyjną grą eksploracyjną, w której drobne strzępki fabuły grają trzecie skrzypce wobec ogromnego świata zwiedzanego przez głównego bohatera, w którym malownicze tu i teraz jest zawsze dużo ważniejsze od tego, co było, i tego, co się zapowiada.

​

Czasem dużo bardziej stymulujące od porównań filmowych są w refleksji nad grami porównania do teatru – innej formy sztuki opartej na organizacji ciągłej przestrzeni i dokonującego się w niej działania. W czasie naszego spotkania zastanowimy się nad tym, co może łączyć odwracające się od narracji gry z tym, jak od fabuły odwracał się teatr postdramatyczny i spróbujemy przeprowadzić ostrożny rekonesans podobieństw między krajobrazami nowej Zeldy a pojęciem krajobrazu, o którym mówiła Gertrude Stein, postulując nową, odrzucającą fabularność formułę dramatu i teatru.

​